MAKE MUSIC NOT WAR

Czasami wstydzę się tego, że ja i oni to jeden i ten sam gatunek.

Czy odpowiadanie skrajnością na skrajność to skuteczny środek przeciwdziałaniu złu?

Dlaczego nie potrafimy dotrzeć do człowieka, który jest rzeczywiście człowiekiem, a nie jakimś obiektem określonym tylko przez swoje poglądy? Dlaczego opinie, które każdy może mieć przecież swoje własne, przesłaniają nam uniwersalne wartości? Co się stało z dobrem, z miłością? Z najzwyklejszym, podstawowym szacunkiem do siebie nawzajem?

Przyczepiamy etykietki i idziemy na wojnę z tymi z innych szufladek w katalogu.

Wydaje nam się, że jesteśmy bezpieczni za barierą internetu i własnej obojętności. A gdzieś kawałek dalej cierpią ludzie. Czasem to agresja, czasem mowa nienawiści, rzeczy, których nie potrafimy sami zmienić, a odpowiadanie tym samym tylko pogorszy sytuację. Ale czasem wystarczy odsunąć na bok swoje przekonania, pewność siebie, dumę, spojrzeć bez tych wszystkich filtrów, wpojonych, nabytych, wyuczonych. Patrzeć bez uprzedzeń. Nauczyć się kochać.


P.S. Może to wszystko brzmi trochę nieskładnie i bez sensu. Nie chcę nic pisać na siłę. Ten tekst jest tylko skrótem myśli, które międlą się we mnie od dobrych kilku lat. Jak widać, powoli (bardzo powoli) nabierają kształtu. Może jeszcze kiedyś rozwinę ten temat, bo wiele sytuacji skłania mnie do tego typu przemyśleń, oscylujących wokół tematu jednostki we współczesnym społeczeństwie i tych straszliwych deformacji w tym, jak ludzie postrzegają siebie nawzajem. Nie rozumiem tego i pewnie nigdy nie będę rozumieć, ale może chociaż odrobinę zbliżam się w ten sposób do Prawdy. I chyba warto, mimo że samo myślenie o tym wszystkim okropnie boli.

społeczeństwo XXI

Myślisz "chcę, żeby ktoś mnie kochał", ale uciekasz w samotność.

Męczysz się w tłumie, ale bez niego - jesteś nikim.

Uprawiasz emocjonalny ekshibicjonizm, ale tylko tam, gdzie nikt na niego nie odpowie.

Pragniesz uwagi, ale wycofujesz się, gdy wreszcie ją otrzymujesz.

Dlaczego?

Codziennie oglądasz ich szczęście na ekranie swojego telefonu.

I nie rozumiesz.

Woleli budować ten wizerunek niż relację z drugim człowiekiem.

Tobą.

dziennik maturzysty #6

od ostatniej matury: 16 dni 8h 14min

Doczekałam się! Upragnione wakacje, długie jak jeszcze nigdy i nadal pełne niewiadomych... Ale nareszcie można robić to, na co wcześniej nie starczało czasu. Spełniać marzenia. I odetchnąć z głębi płuc. Chociaż na pewien czas szkoła znika z listy zmartwień.

Jednak inne problemy zostają. Wyłażą na wierzch, dopuszczone do głosu przez brak przykrywki zwanej maturą. Kłębią się pod skórą i swędzą albo bombardują z zewnątrz, budząc zahibernowane uczucia. Czy tego naprawdę było zawsze aż tak dużo? I jeszcze ta nieznośna potrzeba zrobienia czegoś. Jakby nie wystarczało to, że jestem - a podobno wystarcza.

Teraz bardziej niż wcześniej dociera do mnie ogrom świata, ilość możliwości, szans, potencjalnych porażek, i teraz rzeczywiście mnie to przeraża. Czeka mnie większy przełom niż te, których doświadczyłam. Chciałabym dobrze tym wszystkim pokierować, a przy okazji znaleźć ujście dla całej tej młodzieńczej energii, która we mnie tkwi. Duże wyzwanie...

Matura wydaje się przy tym taka nieistotna.

s t r a c h, czyli list do samej siebie

Boję się, że tylko niepotrzebnie pakuję się w powroty do przeszłości.

Powinnaś iść do przodu. Ale ty się boisz. Nawet nie wiesz, czego. PRZYSZŁOŚCI. To zbyt ogólne. Przyszłość może być dobra, naprawdę. Dlaczego przeczuwasz traumę? Bo musisz wyjść ze strefy komfortu? A może to dobrze ci zrobi?

Może odnajdziesz w sobie pokłady siły, której tak bardzo ci teraz brak? Może odnajdziesz swoje powołanie? Ścieżkę przeznaczoną specjalnie dla ciebie? Może znajdziesz wreszcie człowieka, którego zdolność kochania dorówna twojej? A może - równowagę między ogniem i wodą w twoim wnętrzu?

Może to wszystko jest na wyciągnięcie ręki? A ty tak się boisz...

To tylko życie. To przydarza się każdemu, na to każdy cierpi. Uleczalne tylko w nieetyczny sposób, który odrzuciłaś. Myśl racjonalnie. Czy to ma prawo skrzywdzić cię bardziej niż kogokolwiek innego?

Nie. Każdy swoją porcję cierpienia, swój przydział, przecierpi inaczej. Na swój sposób. Swoją miarą. Przecierpi, odcierpi, przeżyje. To naprawdę tylko życie, a ono nawet w cierpieniu potrafi być piękne.

Zrób ten krok, drugi, trzeci, piętnasty. Nie musisz nawet palić mostów, skoro zostawiasz je za sobą. Nie wykręcaj odrętwiałej szyi, idź.

dziennik maturzysty #5

do następnej matury: 36h 52min

8/10. W tym najstraszniejsze ustne i przerażająca, bo bardzo ważna, biologia. Została geografia (co biol-chem robi na maturze z geografii??? yolo...) i francuski.

Jestem już bardzo zmęczona. Emocje, stres, nauka i wysiłek związany z każdorazowym trzygodzinnym wytężaniem szarych komórek biorą górę. Już chyba tylko ambicja trzyma mnie przy żelaznym postanowieniu niepoddawania się i nierzucania wszystkiego gdzieś - ambicja i poczucie, że nie wypada poddawać się na samym finiszu. Tylko dwie, zaraz tylko jedna, a później błogi odpoczynek. Zasłużony!

Co prawda jeszcze nie skończyłam matur, ale mogę już chyba powiedzieć, że w wyobrażeniach były znacznie gorsze niż to, czego rzeczywiście doświadczyłam. Po prostu kolejny w życiu egzamin. Często prostszy niż sprawdziany, które pisałam w szkole. Tylko dwie rzeczy były trudniejsze: konieczność wysiedzenia w miejscu przez trzy godziny (ruch pomaga ułożyć myśli!) i niejasne polecenia. Gdzie się podziewa obiektywizm, skoro do zadania z biologii mogę podejść od trzech różnych stron, a tylko jedna jest punktowana? Konia z rzędem i lody truskawkowe dla znalazcy!

◉◉◉

Piszę te wszystkie maturki, grzecznie ubrana w elegancki strój, noszę ze sobą te wszystkie czarne długopisy i niesamowicie tęsknię za przygodą. Trochę naiwnie zapominając o tym, że przygody mogą mieć negatywne strony. Mogą boleć. Uświadomił mi to mój pierwszy od dawna pobyt w kinie - American Honey. Absolutnie jeden z najlepszych filmów, jakie widziałam, z przecudownym soundtrackiem i wszechogarniającą atmosferą gorącego lata. Wspaniała postać głównej bohaterki, z którą utożsamiam się mimo ogromnych różnic sytuacyjnych... i jej ból, który sama poczułam. A do tego pytania, które zostały po seansie. To chyba solidne wyznaczniki dobrego filmu.

Zamiast spoilerów podrzucam fragment soundtracku. Ja poczułabym się zachęcona.

dziennik maturzysty #4

do następnej matury: 12h 02min

5/10 matur za mną. Trochę przestaję się bać, mniej się stresuję. Okazuje się, że mam wiedzę, w której istnienie wątpiłam, a do tego jeszcze działającą intuicję. Jestem w szoku.

Dzisiejszy dzień w ogóle obfituje w zaskoczenie - pogodą, głupim błędem na rozszerzonym angielskim, ludźmi, samą sobą, własną naiwnością i odwagą. I zmianami, jakie zaszły przez te trzy lata liceum. Jestem naprawdę w nieskończonym szoku.

Chciałabym to opisać, ale chyba jeszcze nie jestem gotowa, jeszcze nie do końca to wszystko rozumiem. Wszystkie porażki, nauczki, cuda, które wzięły się nie wiadomo skąd i na które nie zasłużyłam. Pewnie nigdy nie przestanę tego analizować, a na pewno nigdy nie przestanę się dziwić. Jakimś magicznym sposobem to wszystko mnie buduje. Nawet to, co czyniło mnie zupełnie rozbitą, nawet to, co pozostawiło trwały ślad w psychice, co zmieniło mnie i od środka, i od zewnątrz. Magia jak nic.

Kiedyś to wszystko opiszę.

(Dlaczego największe rozkminy przychodzą akurat w trakcie matur???)

i said it doesn't matter where i go

i am calling all the poets in the battle

i am shouting to the world

let them know that we won't be afraid to step into the fire

when we can't see the light

dziennik maturzysty #3

do następnej matury: 56h 15min

Szybko dziś poszło. Nie żeby matma sprawiała mi jakąś specjalną przyjemność... Jednak mimo chorobliwego przerostu ambicji udało mi się spojrzeć trzeźwo na własne umiejętności i, przede wszystkim, potrzeby. Niby na każde studia matma jest potrzebna, ale na moje wystarczy ładnie zdana podstawa. Taka raczej będzie. I jestem zadowolona, co chyba najważniejsze.

Popołudnie mogłam poświęcić na odpoczynek (nareszcie!). Czuję już nadchodzące lato, głównie przez charakterystyczne zapachy - mrożona kawa, nagrzane miasto po deszczu, rozpalona skóra. Dużo marzę o tym, co w te najdłuższe w życiu wakacje może mnie spotkać, planuję, co chcę zrobić, i ganię się w myślach. Cenny czas na maturalne powtórki topnieje w oczach, nieładnie! Ale nie mogę się już powstrzymać...

Kuszą dni wypełnione dobrymi książkami i odkrywaniem Warszawy. Kuszą miejsca, które chcę odwiedzić. Kuszą te wszystkie zachody słońca. Tyle piękna i radości mnie czeka!

Ale najpierw trzeba będzie odespać.

 Muzycznie też wchodzę już w letnie klimaty :)